Huisarts Coen Albers (1956) uit Middelburg is al bijna dertig jaar donateur van het UAF. Nu zijn pensioen nadert, voelt hij de behoefte om meer te doen. ‘Ik weet hoe moeilijk het is voor buitenlandse artsen om aan de slag te komen in Nederland.’
‘Al mijn hele leven heb ik affiniteit met minderbedeelden. Een oude tante drukte me ooit eens op het hart: “Zorg dat je je talen spreekt, ga naar het buitenland en verbreed je horizon.” Dat heb ik gedaan. Ik was een tijd arts-assistent en waarnemend huisarts op Curaçao, van waaruit ik reizen maakte door Zuid-Amerika. Later werkte ik als tropenarts voor Artsen zonder Grenzen. Toen ik de eerste keer weer landde op Schiphol viel het me meteen op hoe aangeharkt Nederland is. Alles klopt en werkt. Ongelijkheid was er toen en is er nog steeds, het is van alle tijden. Je kunt je ertegen afzetten, maar er ook iets tegen proberen te doen. Terug in Nederland ben ik direct donateur geworden van het UAF.’
Impact maken
‘Systemen verander je niet zomaar, maar op individueel niveau kun je wel degelijk impact maken. Zo stelde ik mijn praktijk open voor bewoners van het asielzoekerscentrum in Middelburg. Op die manier kwam ik in aanraking met verschillende verhalen, levens en problemen. Iedere keer opnieuw werd ik met een soort machteloosheid geconfronteerd. We leven in een maatschappij waarin vluchtelingen volgens velen een probleem zijn, terwijl ik denk: wij hebben geen probleem, zij hebben een probleem. Geen mens geeft alles zomaar op om ergens anders opnieuw te beginnen. Hoe rijker mensen zijn, hoe moeilijker ze lijken te kunnen delen. Dat geldt in toenemende mate ook voor landen.’
‘Twintig jaar geleden kwam ik in Zeeland in contact met een gevlucht Iraans artsenechtpaar, ze waren hier terecht gekomen met niets meer dan een tas en een baby. Het klikte en ik nodigde ze uit in mijn praktijk om te laten zien hoe het Nederlandse zorgsysteem werkt. Ik hielp ze met het erkenningstraject van hun diploma en bij de voorbereidingen op het artsenexamen. Ze zetten door, slaagden met vlag en wimpel, vonden werk en begonnen aan de huisartsopleiding. Inmiddels hebben ze een bloeiende praktijk in West- Brabant. We zijn nog steeds vrienden.’
'Ik vind het vreemd dat het nieuwkomers zo lastig wordt gemaakt, want we werken ons als artsen meestal een slag in de rondte. We kunnen er met gemak meer collega’s bij hebben, maar slechts een klein percentage van de gevluchte professionals slaagt erin om zijn of haar beroep in Nederland voort te zetten. Ik ben ervan overtuigd dat dat niet aan de patiënt ligt, die vindt het prima om door een buitenlandse arts geholpen te worden, zolang de communicatie en de kwaliteit van zorg voldoende zijn. Nee, de artsen zelf houden de deuren gesloten. Ze houden vast aan wat ze hebben.’
Integratie is tweerichtingsverkeer
‘Ik wil laten zien dat het ook anders kan en dat het leuk is. Hoe? Door gevluchte artsen op sleeptouw te nemen, ze mee te nemen naar bijeenkomsten en ze te introduceren bij beroepsverenigingen. Waarom zou je je deuren gesloten houden? Ik heb mezelf bij het UAF ook aangeboden als mentor, omdat ik ruimte wil maken voor nieuwkomers in mijn vak. En omdat ik niet wil gaan zitten suffen. Ik wil actief blijven, iets betekenen voor anderen, kennis blijven maken met andere culturen. Integratie is tweerichtingsverkeer, het verrijkt onze wereld.’
Al vele jaren behartigt het UAF de belangen van gevluchte zorgprofessionals. Dit doen we samen met partners in de zorgsector. Ook bieden we hen informatie, advies, financiële steun, een stappenplan ter voorbereiding op het assessment en mentoring.
![UAF-logo-staand-zonder-payoff-[RGB]](https://www.uaf.nl/wp-content/uploads/2023/02/cropped-UAF-logo-staand-zonder-payoff-RGB-223x300.png){kind=logo}
