Verpleegkundestudent Ashuqullah helpt mee: ‘De onzekerheid geldt voor iedereen’

Ook gevluchte medisch professionals steken hun handen uit de mouwen tijdens de coronacrisis. Hoe het hen vergaat? We doen een rondje langs de velden. In aflevering 4: Ashuqullah Amin (33, uit Afghanistan), verpleegkunde stagiair bij het HMC in Leidschendam.

Ashuqullah, hoe ben jij betrokken bij de zorg van coronapatiënten?

‘Sinds februari loop ik stage als onderdeel van mijn hbo-studie verpleegkunde. Ik werk op de oncologieafdeling en heb dus niet direct te maken met coronapatiënten, maar je merkt wel dat de situatie in het ziekenhuis helemaal anders is. Er gelden strenge maatregelen voor bezoekers en als ik bij het ziekenhuis aankom word ik eerst gecontroleerd op koorts en andere symptomen, zoals benauwd- en verkoudheid.’

Hoe vind je het om een bijdrage te kunnen leveren tijdens deze crisis?

‘Ik heb dit vak gekozen omdat ik voor mensen wil zorgen. Of dat kanker of corona is maakt voor mij niet zoveel uit. Ziek is ziek, een patiënt is een patiënt. Als er een tekort komt aan personeel op de corona-afdelingen ga ik direct helpen. Het maakt mij niets uit.’

Welke talenten van jou komen in deze periode van pas?

‘Ik was heel jong toen ik voor mijn ouders moest zorgen. Mijn vader had kanker en kon niet werken. Tegelijkertijd wilde ik studeren, waardoor ik een avondschool heb gedaan. Ik heb tandheelkunde gedaan in Afghanistan. Verder ben ik tolk en begeleider geweest voor Nederlandse militairen tijdens hun missie in Kunduz. Ik ben nu 33 jaar en merk dat ik veel meer ervaring heb dan mijn achttien- en negentienjarige klasgenoten die stage lopen. Die ervaring komt van pas. Gisteren kreeg ik mijn eerste stagebeoordeling. Mijn begeleiders waren positief.’

Wat wil je bereiken als deze crisis voorbij is?

‘Mijn diploma uit Afghanistan is laag gewaardeerd, waardoor ik weer opnieuw moet beginnen. Gelukkig geeft de hbo-opleiding verpleegkunde veel mogelijkheden. De weg ligt open. Als ik klaar ben met deze studie wil ik me graag specialiseren. Het liefst ga ik werken in de kindergeneeskunde. Ik heb in Afghanistan veel problemen gezien met kinderen: besmettelijke ziekten, ondervoeding, noem maar op. Het lijkt me fijn om die ervaring om te zetten in iets positiefs. Hopelijk kan ik later voor kinderen zorgen. Op dit moment is het echter onzeker hoe mijn studie verder zal gaan. Ik kan nu niet naar school en er zijn geen fysieke lessen. Maar die onzekerheid geldt voor iedereen.’

Tekst: Job Hulsman