‘Ik voel me niet langer een vluchteling, maar gewoon Marwa’ 

Afgelopen september startte Marwa Dalloul (30) met haar baan als staff auditor bij EY. Tussen haar vlucht uit haar thuisland Syrië en deze mijlpaal zit acht jaar. Marwa over de route die ze aflegde.

‘Mijn leven in Syrië was prachtig. Ik had mijn bachelordiploma Accountancy behaald en ik was toelaatbaar voor een master. Maar toen brak de oorlog uit. Samen met mijn man en ons zoontje vluchtten we naar Jordanië. In 2012 was dat. Later trokken we naar Turkije, maar omdat mijn man daar niet kon aarden zijn we in 2015 – inmiddels met ook een dochtertje – in Nederland terecht gekomen.

‘Het klinkt misschien gek, maar ik heb me in Jordanië en Turkije altijd vermaakt. In Jordanië werkte ik als administratief medewerker in een bibliotheek en in Turkije was ik actief in de toerismebranche. Ik hielp klanten met het boeken van hotels en vliegtickets en sprak na verloop van tijd drie talen vloeiend: Engels, Turks en Arabisch. Op het laatst was ik manager bij het reisbureau waar ik werkte.’

‘Vroeger wilde ik advocaat worden of rechercheur, maar mijn familie wilde niet dat ik dat ging studeren. IT-engineer leek me ook leuk, maar ook bij die opleiding was ik niet welkom. Het werd accountancy. Als accountant ben je eigenlijk ook een soort detective. Je doet onderzoek, gaat de diepte in, volgt de regels en werkt met mensen. Dat vind ik leuk. Mijn doel was om uiteindelijk bij een bank in Syrië te gaan werken, maar zover is het nooit gekomen.
‘In Nederland wilde ik aan het werk. Dat het daarvoor belangrijk is om de taal van een land te leren wist ik door mijn ervaring in Turkije. En dus besloot ik me ook in Nederland meteen op de taal te storten. Mensen om me heen verklaarden me voor gek. Ze zeiden: “Je bent net in Nederland, doe het rustig aan.” Maar ik wilde het niet rustig aan doen en downloadde de app Duolingo. Ik geloof dat God er uiteindelijk voor zorgt dat je de juiste mensen op je pad vindt. Dat was in mijn geval ook zo. Na één maand in het asielzoekerscentrum belandde ik met mijn gezin in Heerenveen, waar we taallessen kregen. Mijn taaldocent zei meteen dat ik een niveau hoger aankon en regelde betere taallessen voor mij.’

‘Hoe vind ik een baan? Die vraag bleef door mijn hoofd spoken. Ik ben iemand die veel praat, dat hoor je aan me. Ik doe moeite en ben actief. Toen ik de mogelijkheid kreeg om een minor te volgen aan de Hanzehogeschool greep ik die kans met beide handen aan. Vanaf dat moment was ik dagelijks aan het praten en luisteren. Mijn taalvaardigheden verbeterden en ik leerde nieuwe mensen kennen. Na een half jaar rondde ik de minor af als een van de besten van de klas.’

‘Een stage leek me een goede vervolgstap. Hoe gaat het werkende leven eraan toe in Nederland? Het leek me interessant om bij een accountancybedrijf binnen te kijken. Dick van de minor koppelde me aan Stef van Deloitte, waardoor ik in het voorjaar van 2017 binnenstapte bij een van the big four voor een stage. Tussendoor bereidde ik me voor op mijn NT2-examen.

‘Om me heen zeiden de mensen: “Je gaat dat examen niet halen, het is moeilijk.” En: “Het gaat je niet lukken om goed Nederlands te leren.” Ze zeiden ook dat ik nooit zou kunnen werken omdat ik een hoofddoek draag. Maar ik liet de woorden niet tot me doordringen. Ik had een doel. Het maakte me niet uit wie wat zei. Vanaf dat moment luisterde ik alleen nog naar mensen die iets bereikt hadden en me verder konden helpen. Zoals een landgenoot die ook naar Nederland was gevlucht en dankzij de steun van het UAF aan de universiteit studeerde.

‘Ik behaalde mijn NT2-examen in één keer en meldde me aan bij het UAF. Aan de Vrije Universiteit in Amsterdam heb ik vervolgens een pre-master Accountancy en Control gevolgd. Bij Deloitte was ik erachter gekomen dat ik een informatieachterstand had. Op de afdeling compliance was ik in aanraking gekomen met allerlei termen die ik niet kende. Voor mij was het de bevestiging dat ik een studie moest volgen. Ik zocht naar kennis.’

‘Na het behalen van de premaster in Amsterdam studeerde ik verder aan de Rijksuniversiteit Groningen. Ik was blij, het gaf me energie. Maar het was ook pittig, want studeren in Nederland is heel anders dan ik gewend was. Semesters worden hier opgedeeld in twee blokken om maar eens iets te noemen. Drie weken vrij om je tentamens voor te bereiden is er niet bij. De kwaliteit van leren is hoger en de lesstof meer up to date. In Syrië leerde ik vooral over het verleden. In Nederland las ik in artikelen wat vandaag de dag relevant is.

‘Tussen het studeren door werkte ik bij ESBE Europe Solartechniek, waar ik op de administratie begon en als internal controller eindigde. Op sommige momenten was het zwaar om studie, werk en mijn gezin te combineren. In Syrië stonden mijn ouders en zussen klaar om op de kinderen te passen als ik een tentamen moest maken, maar hier stond ik er alleen voor, want mijn man werkte ook. In het begin kon ik de balans niet vinden, maar door open en eerlijk te communiceren met mijn partner is het toch gelukt om onze tijd zo in te delen dat alles paste.’

‘Toen ik begin 2020 mijn master afrondde kreeg ik meteen werk aangeboden via LinkedIn. Ik denk dat de recruiters aan mijn profiel aflazen dat ik niet stil heb gezeten en een doorzetter ben. Ik was vijf jaar in Nederland en had meer dan twee jaar bij ESBE gewerkt en anderhalf jaar ervaring bij Deloitte. Hoewel ik voor de zomer net een nieuwe baan had geaccepteerd, nam ik contact op met EY toen ik een vacature voorbij zag komen op mijn tijdlijn. Uiteindelijk ben ik er ook aangenomen.

‘EY kwam ertussen, zo simpel is het. Die kans kon ik niet laten liggen. Het is een internationaal bedrijf met onbeperkte kennis en onbeperkte ervaring. De mogelijkheden zijn er limitless. EY biedt je de toekomst. Ik heb nu de beschikking over onbeperkte up-to-date kennis. Het is aan jou wat je ervan maakt. Vind je het gek dat ik meteen ‘ja’ zei? Dit is wat ik het liefst wilde. Ik ben veel verhuisd in mijn leven en zocht naar zekerheid. Dit bedrijf geeft me die.’

‘Dat ik een vaste baan heb bij groot internationaal bedrijf maakt me trots. Ik heb mijn eigen huis en ben veilig met mijn gezin. Ik voel me niet langer een vluchteling, maar gewoon Marwa. Weet je, ik ben hier gekomen als mens en heb mijn weg gezocht en gevonden. Met dank aan mijn kracht en aan alle mensen die ik op mijn weg ben tegengekomen. De taaldocent die zag dat ik een hoger niveau aankon, mijn gastouders, Dick van de minor, Stef van Deloitte, mijn partner, de directeur van ESBE, het UAF dat me hielp om aan de Vrije Universiteit te studeren, gemeenten en ga zo maar door. Ik heb veel hulp aangeboden gekregen omdat mensen in mij geloofden. Daar ben ik dankbaar voor. Dat ik nu deze baan heb voelt daarom niet alleen als mijn eigen succes, maar als ons succes.’

Interview: Job Hulsman
Fotografie: Kees van de Veen