Het 250ste Havendiner, het verhaal van een donateur van het UAF

Verjaardagsfeest

‘Door al die regels en beperkingen en de voortdurende verhuizingen kunnen asielzoekers weinig of niet werken. Daardoor kom je, net als bij de bijstand, zo ver van de arbeidsmarkt af dat het later heel lastig is om weer aan het werk te gaan. Ik ontmoette pas een Iraniër die eindelijk na vier jaar en vier maanden wachten zijn verblijfsvergunning had en zijn vrouw over kon laten komen. Vier jaar wachten in de kracht van je leven. Onwenselijk, nee onmenselijk!

Een paar jaar geleden gaf ik een verjaardagsfeest en nodigde 120 gasten uit. Verreweg de meesten van hen komen uit mijn witte bubbel. Van tevoren stuurde ik ze een mailtje: “Het thema van de avond is: Waar kom jij vandaan?” Dat begrepen ze niet, dus een tweede mail: ‘Kijk eens naar je ouders of één of twee generaties terug: komt er iemand uit het buitenland? Ik opende het diner en herhaalde de vraag: wie van jullie heeft een of meer ouders, grootouders of overgrootouders uit het buitenland? 115 van de 120 gasten staken hun hand op! Dus wij hebben bijna allemaal wortels wat verder weg. Zo waren de verre voorouders van mijn vrouw Joodse vluchtelingen uit Polen. Dat maakt onze samenleving juist zo mooi en succesvol. En nu komen er weer nieuwkomers naar ons land en reageren Nederlanders zo terughoudend. Dat klopt gewoon niet!

Een van de meest gehoorde klachten van vluchtelingen die ik hoor, is dat hun diploma’s niet worden erkend. Ik ken een huisarts uit Damascus die daar al twintig jaar een bloeiende praktijk had. Ik begrijp dat ze moet leren hoe het zorgstelsel hier werkt, maar niet dat ze de opleiding bijna helemaal opnieuw moet doen. Laat zij haar patiënten soms een beetje anders behandelen, zoals in haar praktijk in Damascus. En zij spreekt Arabisch! Dat is natuurlijk in sommige wijken een ontzettend groot voordeel. Net als de huisarts voor expats in Amsterdam, die heel goed Engels of Frans spreekt.’