‘Frits en Fransje wilden hun enthousiasme voor onderwijs delen, tijdens maar ook na hun leven’

Frits Schulte (1948-2008) en Fransje Schulte-Droesen (1946-2016) lieten hun vermogen na aan het UAF. Ze wilden dat hun nalatenschap ten goede zou komen aan vluchtelingenstudenten die – net als het echtpaar zelf – een bevlogenheid voor het onderwijs hebben. Met het Frits en Fransje Schulte-Droesen Fonds kan het UAF de komende tien jaar statushouders met een onderwijsdroom begeleiden. Nabestaanden Hanneke en Peter Broers-Droesen vertellen wie Frits en Fransje waren.

‘Frits en Fransje waren elkaars grote liefde,’ vertelt Hanneke. Fransje was haar zusje, de jongste van negen. ‘Ze waren dol op elkaar. Al sinds hun studententijd, en dat is altijd zo gebleven.’

Op tafel bij Hanneke en Peter Broers-Droesen liggen foto’s verspreid die het leven van Frits en Fransje documenteren. Genietend in de zon, lachend op de boot waar ze zo van hielden, als vrolijke twintigers in het kleine Nijmeegse arbeidershuisje waar ze samenwoonden. ‘Dat huis stond helemaal vol met boeken’, zegt Hanneke. ‘Ze zijn er hun hele leven blijven wonen. Met z’n tweetjes, en met al die boeken.’

Om luxe gaven ze niet, vertelt Peter. ‘Fransje maakte haar eigen kleding, Frits droeg altijd hetzelfde brilletje en z’n leren jack. Ze leefden sober, maar tegelijkertijd waren ze ontzettend royaal voor mensen die dat nodig hadden.’

Frits en Fransje stonden nog vol in het leven toen ze besloten een bestemming te zoeken voor hun nalatenschap. ‘Ze hadden geen kinderen en ze wilden dat hun erfenis goed zou worden besteed,’ legt Hanneke uit. ‘Dat met hun nalatenschap nu statushouders worden opgeleid voor een baan in het onderwijs, dat is helemaal in hun geest.’

‘Dat met hun nalatenschap nu statushouders worden opgeleid voor een baan in het onderwijs, dat is helemaal in hun geest.’

Het echtpaar had een groot hart voor het onderwijs. ‘Fransje kwam uit een milieu waarin studeren heel normaal was. Voor Frits was dat minder vanzelfsprekend,’ zegt Peter. ‘Dat hij Engels ging studeren, voelde voor hem als een verovering. Hij was dankbaar dat hij die mogelijkheid had gekregen en wilde anderen die kans ook geven.’

Na zijn studie ontwikkelde Frits zich al snel tot docent en lerarenopleider Engels. Fransje gaf ook Engelse lessen, en ze hielp internationale studenten met hun scriptie.

Peter, zelf een gepensioneerde docent Frans, heeft warme herinneringen aan de lange gesprekken die hij had met Frits. ‘Frits was altijd bezig met vernieuwend onderwijsmateriaal. Hij maakte in zijn lessen bijvoorbeeld al heel vroeg gebruik van videofragmenten. Levend onderwijs, daar stond Frits voor. Zo’n docent was ik ook, dus daar hadden we het vaak over. En over boeken. Boeken, boeken, boeken’, vertelt hij. Hanneke glimlacht. ‘Op zijn sterfbed had Frits zelfs nog boekentips voor Peter.’

Frits overleed in 2008, op zestigjarige leeftijd. Acht jaar later, in 2016, overleed ook zijn grote liefde Fransje. Zij werd zeventig. ‘Ze zijn allebei veel te jong gestorven’, zegt Hanneke. ‘Ze hielden van het leven. En ze betekenden veel voor anderen. Nieuwe kansen geven aan mensen die ze niet vanzelf krijgen, daar waren Frits en Fransje altijd mee bezig.’

Ook na hun leven blijven Frits en Fransje kansen scheppen voor mensen die ondersteuning nodig hebben. Met het Frits en Fransje Schulte-Droesen Fonds kan het UAF de komende tien jaar vluchtelingstudenten opleiden tot docent of onderwijsassistent. ‘Frits en Fransje zouden dat heel mooi hebben gevonden. Het past bij wie zij waren’, zegt Hanneke.

‘Als Frits en Fransje iets hadden kunnen meegeven aan de vluchtelingstudenten die de komende jaren tot leraar worden opgeleid, dan is dat het: enthousiasme.’

De vluchtelingstudenten die de komende jaren tot docent worden opgeleid met steun van het fonds, kunnen de bevlogenheid van lerarenopleider Frits niet meer ervaren. Peter had de studenten graag een college van zijn zwager gegund. ‘De mensen die Frits tot leraar opleidde, waren idolaat van hem. Hij had een ontzettend creatieve manier van lesgeven. Zo gaf hij eens verkleed als cowboy college over Amerikaanse literatuur. Dat was typisch Frits.’

Maar de grootste onderwijskundige erfenis die Frits en Fransje nalaten, zeggen Hanneke en Peter, is hun grenzeloze enthousiasme voor het onderwijs. ‘Als Frits en Fransje iets hadden kunnen meegeven aan de vluchtelingstudenten die de komende jaren tot leraar worden opgeleid, dan is dat het: enthousiasme.’

Tekst: Laura van Gelder