Donateur Marijn: ‘Ik stimuleer mensen om na te denken’

Marijn Spruit (54) en Marieke Groenendaal zijn al hun halve leven donateur van het UAF. Toen Marijn veertig werd zamelde hij geld in bij vrienden en familie en ter ere van hun vijfentwintigjarige huwelijk deden zij dat opnieuw. Hun motivatie? ‘Het is zeer de moeite waard om mensen met een goed stel hersens te helpen hun capaciteiten te benutten.’ 

Marijn Spruit kent het UAF sinds hij herinneringen heeft. ‘Mijn oma woonde praktisch naast het voormalige UAF-pand aan het Wilhelminapark in Utrecht. Ik ken het UAF én daarmee het gedachtegoed al mijn hele leven.’ Dat gedachtegoed kwam tot leven toen hij tijdens zijn studententijd een gevluchte Iraanse student leerde kennen via de door Marijn zelf opgerichte kookclub. ‘We kookten en aten samen en voerden ondertussen gesprekken. Mijn Iraanse studiegenoot was gevlucht omdat hij de dienstplichtige leeftijd had bereikt en niet wilde vechten in de Iran-Irakoorlog. Hij wilde een nieuw leven opbouwen en net als ik iets doen met zijn intellectuele capaciteit. We hebben geen contact meer, maar zijn verhaal is me altijd bijgebleven.’  

Ontwikkeling stimuleren 

Waardigheid is een belangrijk thema voor Marijn: ‘Voor mijn werk bij Shell woonde ik met mijn gezin drie jaar in Qatar. Daar zag ik met eigen ogen dat er mensen zijn die op de verkeerde plek worden geboren. Ik zag mensen zes dagen per week, twaalf uur per dag voor een appel en een ei werken. Waar dat kon probeerde ik dit te doorbreken: we betaalden onze eigen werkers goed en behandelden hen als gelijken. Ook in de leidinggevende functies die ik bekleedde, in Qatar en later ook in Kazachstan, probeerde ik mensen altijd omhoog te tillen. “Marijn, you have learned us to think”, zei een Indiase collega bij mijn afscheid. Dat is cruciaal voor mij: mensen stimuleren om na te denken en zo hun ontwikkeling te stimuleren.’ 

En-en-verhaal 

Sinds 1994 steunen Marieke en Marijn het UAF. Zij doneren niet periodiek, maar maken eens in de zoveel tijd een bedrag over. Voor hun huwelijk, toen Marijn veertig werd en ter ere van hun vijfentwintigjarige huwelijk organiseerden zij inzamelingen. Marijn: ‘Op een gegeven moment heb je de meeste cadeaus wel gehad, we hebben het al zo goed. Ik wil andere mensen mee laten delen en vind een inzameling een mooie manier om bij te dragen en tegelijkertijd anderen kennis te laten maken met het UAF. ’ 

Dat het UAF 27 jaar na zijn eerste donatie nog steeds bestaat verbaast Marijn niet. ‘Het is goed om idealistisch te zijn, maar verschillen in de wereld zijn groot. De wereld zal nog tientallen jaren ongelijk blijven. Ongelijkheid blijft misschien wel altijd. Natuurlijk heeft de overheid een rol te vervullen bij het ontwikkelen van talent van vluchtelingen, maar het is geen of-of-vraag voor mij. Meerdere partijen kunnen een rol spelen: onderwijsinstellingen, de overheid en ook het UAF. Het is een en-en-verhaal.’ 

Lokaal investeren 

Eén kwestie over de ontwikkeling van kennis en talent van vluchtelingen interesseert Marijn in het bijzonder: ‘Vluchtelingen die hier een opleiding kunnen volgen, blijven veelal in Nederland wonen. Maar hoe kan kennisontwikkeling in Nederland leiden tot vooruitgang in het land van herkomst? Welke rol kunnen we daar in spelen? Om te komen tot een wereld zonder ongelijkheid moet er lokaal geïnvesteerd worden met het talent dat hier ontwikkeld wordt. Bovendien: voelen we ons niet allemaal verbonden met waar we geboren zijn? Ik heb op meerdere plekken op de wereld gewerkt en gewoond, maar ben weer terug in Nederland.’ 

Actievere rol 

Of er in de toekomst weer een inzameling komt? Marijn sluit het niet uit. Al denkt hij ook na over andere manieren om het UAF te ondersteunen. ‘Ik ben inmiddels de vijftig gepasseerd. Een vraag die leeft bij mij: wat kan ik doen, behalve geld geven? Geld is makkelijk. Als je het hebt kun je het geven. Het antwoord op de vraag heb ik nog niet gevonden. Ik heb inmiddels veel ervaring en ben klaar om een actievere rol te vervullen.’ 

Interview: Job Hulsman
Foto: Suzanne Blanchard