Ashuqullah, genomineerd UAF-Award: ‘Hard werken is het minste wat ik kan doen’

Ashuqullah Amin UAF-Award

Beveiligers op de Haagse Hogeschool moesten Ashuqullah Amin (1987, Afghanistan) regelmatig verzoeken of hij de bibliotheek wilde verlaten. Het was dan middernacht. De jonge vader leerde met de handen aan het bed en -’s nachts- met het hoofd in de boeken. Inmiddels is hij verpleegkundige en reiken de ambities nog verder.

Het is één van zijn vroege herinneringen. De jonge Ashuqullah rent vanuit school naar zijn huis, vier kilometer verderop. Straaljagers gieren over zijn hoofd. Thuis wacht zijn moeder. Die drukt haar jongste zoon op het hart om toch vooral te blijven leren. ‘Je moet arts worden’, adviseert ze. ‘Ons gewonde land heeft medische zorg nodig.’ Dat loopt anders dan gedacht, maar Ashuqullah maakt wél de wens van zijn moeder waar. ‘Ik hoop dat ze trots op me is.’                                           

We maken een stap in de tijd van dertig jaar. ‘Wie was toch die aardige verpleger met die moeilijke naam?’, wil een Haagse dame weten. Het spijt haar dat ze geen afscheid kon nemen van de man die haar hoop gaf. De Haagse is onverwachts overgeplaatst naar de revalidatie-afdeling. Collega’s weten precies wie ze bedoelt en dirigeren de altijd drukke Ashuqullah naar de dame. ‘Jij bent anders’, zegt ze en dat bedoelt ze positief. Ze geeft de Afghaanse verpleegkundige een cadeautje dat hij pas thuis mag openmaken. Het is een zelfgebreide pop. ‘Prachtig, die mevrouw had er een hele winter aan gewerkt.’

Terug naar Kunduz. Daar gaat de opgroeiende Ashuqullah aan de slag voor non-gouvernementele organisaties. De slimme jongeman leert Engels en geeft computerles aan jongvolwassenen voor een Japanse hulporganisatie. Voor Unicef is hij als programmamanager betrokken bij een campagne die een gezonde levensstijl bevordert. Als de NAVO een trainingsmissie begint in Kunduz, gaat hij aan de slag als tolk en programmabegeleider voor de Nederlanders.

Na de terugkeer van de Taliban moet hij vluchten met zijn zwangere vrouw. Op dat moment studeert Ashuqullah tandheelkunde. ‘Ik kan wel vierentwintig uur lang praten over mijn levensverhaal’, zegt Ashuqullah terwijl hij een kop thee inschenkt. Met zijn drie kinderen (twee, zes en negen jaar) en zijn vrouw woont hij inmiddels in Oegstgeest. Daar belandt het gezin na tussenstops in Ter Apel en Oranjedorp, waar hij zich als tolk nuttig maakt voor Afghaanse families. ‘In Oegstgeest ging ik nadenken over mijn toekomst. Ik houd van mensen en toen ik hoorde over de vergrijzing, vormde zich mijn plan. In Nederland groeit het tekort aan zorgverleners en neemt de vraag naar zorg toe. Ik dacht: daar kan ik van betekenis zijn.’

Ashuqullah Amin UAF-Award

‘Ik vind het belangrijk om te laten zien dat vluchtelingen een bijdrage kunnen leveren aan de samenleving’

Pandemie

Op de helft van zijn hbo-opleiding schakelt Ashuqullah over op een duaal traject, vier dagen werken en één dag naar school. Zo kan hij zijn gezin onderhouden en tegelijk verder studeren. De werkervaring doet hij op in het Haga Ziekenhuis waar hij in september 2020 belandt op de afdeling interne geneeskunde, in het hart van de coronapandemie. ‘Het was heftig.’

Ashuqullah maakt naam als een collega die de moed erin houdt. Hij pakt de hand vast van patiënten bij wie de longfunctie zichtbaar afneemt. ‘Altijd rustig blijven, spreken met een glimlach en de paniek wegnemen. “We zijn er voor je. Volhouden.”’ Familieleden bedanken hem met chocolaatjes.

In hetzelfde jaar overlijdt zijn moeder, vijfduizend kilometer verderop. ‘Ik vond het zo moeilijk dat ik niks kon betekenen in haar verzorging. Des te belangrijk vind ik het om hier andere vaders en moeders te helpen.’

Defibrillator

Als het UAF ter sprake komt, denkt Ashuqullah even na. ‘Ik kan een medische vergelijking maken’, zegt hij bedachtzaam. ‘Ik ben het hart en het hart moet aan het werk worden gezet. Anders kun je niet gaan leven. Het UAF is een defibrillator. Ze gaven me het schokje, het duwtje in de rug. Daarna moest ik het zelf doen.’

En dat doet hij. Met het hbo-diploma op zak loopt hij op alle ziekenhuisafdelingen een tijdje mee om te onderzoeken wat een mooie vervolgstap zou zijn. In september is Ashuqullah begonnen met een specialisatie op de afdeling endoscopie. ‘In het Haga Ziekenhuis voel ik me thuis en krijg ik alle kansen om me te ontwikkelen.’

Een droom voor daarna is er ook al: een masteropleiding tot physician assistant. En ondertussen is hij al zes jaar niet op vakantie geweest. ‘Ach, wij zijn al op reis. We maken de mooiste tochten met het gezin door Nederland. Dit land is prachtig, ontwikkeld en veilig. Ik ben zo blij dat ik hier mag zijn. En hard werken is het minste dat ik kan doen. Ik vind het belangrijk om te laten zien dat vluchtelingen een bijdrage kunnen leveren aan de samenleving.’

UAF-Award 2022

Ieder jaar reiken we de UAF-Award uit. Met de verkiezing vraagt het UAF aandacht voor het potentieel en het doorzettingsvermogen van gevluchte studenten en professionals die hier aan hun toekomst werken.

Ashuqullah is een van de zes genomineerden die zich onderscheidt door zijn studie- en werkprestatie en zijn inzet voor de samenleving. Bekijk zijn nominatievideo hieronder.

Talent mag niet verloren gaan

Geef gevluchte studenten en professionals zoals Ashuqullah de kans zich te ontwikkelen. Met jouw donatie maak jij voor hen een wereld van verschil. 

Help jij vluchtelingen op weg?

Misschien vind je dit ook interessant

Het UAF helpen kan op veel manieren

Dankzij de betrokkenheid en steun van 27.000 gevers kunnen wij jaarlijks duizenden vluchtelingen begeleiden bij studie en werk. Help jij ook mee? 

Het laatste nieuws in je inbox?

Ruim 16.000 mensen gingen je voor! Schrijf je in voor onze nieuwsbrief en ontvang elke zes weken het laatste nieuws en inspirerende verhalen van gevluchte studenten en professionals. Zo ben je altijd als eerste op de hoogte!

Hidden
Optin nieuwsbrief

Deel dit artikel via:

WhatsApp
LinkedIn
Facebook
X