Anahita werkt als chemisch analist. Rozita is UAF-trajectbegeleider en begeleidde Anahita tijdens haar studie. Maar er is meer dat hen bindt. Beide vrouwen vluchtten voor onderdrukking en geweld in Iran, en vochten voor hun vrijheid als vrouw. Samen blikken ze terug op hun pad en praten over doorzetten, nieuw perspectief en de rol die het UAF hierin heeft gespeeld.
Rozita: ‘Wat zorgde ervoor dat je vluchtte?’
Anahita: ‘Het leven voor meisjes en vrouwen in Iran is moeilijk. Je hebt er minder rechten. Zo mocht ik niet zelfstandig wonen. Je man of mannelijke familieleden moeten toestemming geven voor grotere beslissingen. Ik had geen goed leven in Iran. Rozita, jij bent ook gevlucht. Wat is jouw verhaal?’
Rozita: ‘Vanuit een moeilijke situatie vluchtte ik met mijn zoontje van 2,5 naar Nederland. Zeven jaar lang woonden we in verschillende azc’s. Mijn zoontje moest telkens van school wisselen, dat raakte hem diep. Ik mocht geen Nederlands leren, maar oefende met brieven van advocaten en bibliotheekboeken. Het was een zware, onzekere tijd. Anahita, wij kwamen in contact omdat je wilde studeren. Wat was je doel?’
Het UAF was een levenslijn voor mij.
Anahita: ‘Ik had een bachelor scheikunde op zak en zag studeren als een manier om een goed leven op te bouwen. Voortborduren op wat ik al deed was logisch, dus ik ging voor een master. Maar ik moest eerst Nederlands én Engels leren. Jij was ooit ook vluchteling-student bij het UAF. Hoe was dat?’
Rozita: ‘Het UAF hielp me enorm. Niet alleen met advies en ondersteuning, maar ook als baken van hoop. Dat bracht me waar ik nu ben: in de dankbare rol van begeleider van mensen zoals jij. Mijn reis bewijst het: het UAF is meer dan studiebegeleiding, het is een springplank naar zelfstandigheid. Wanneer dacht jij: nu gaat het lukken in Nederland?’
Anahita: ‘Tijdens mijn eerste stage in Haarlem, in mijn vakgebied. De sfeer was professioneel, ik voelde op meerdere vlakken een klik. In diezelfde periode kreeg ik mijn verblijfsvergunning. Opeens viel alles op zijn plek. Jij hebt veel ervaring met studenten zoals ik. Inspireert dat jou?’
Achter elk diploma schuilt een verhaal van moed, doorzettingsvermogen en hoop.
Rozita: ‘Absoluut. Ik zie mensen worstelen in het begin, en jaren later afstuderen en de taal machtig zijn. Een traject afronden is zo’n mooi succes. Het maakt me dankbaar en blij. Ik ben benieuwd wat het UAF voor jou betekent?’
Anahita: ‘Het UAF was een levenslijn voor mij. Ik kreeg hulp bij mijn studie, maar ook emotionele steun. Soms wist ik het niet meer, maar gesprekken met jou gaven hoop. Ik voelde me niet alleen. Dankzij het UAF vond ik mijn plek in Nederland. Rozita, wat is het mooiste compliment dat je ooit kreeg van een UAF-student?’
Rozita: ‘Een student zei dat ik hem had geholpen om in zichzelf te geloven en zijn pad met vertrouwen te vervolgen. Als oud UAF-student weet ik dat achter elk diploma een verhaal van moed, doorzettingsvermogen en hoop schuilt.’
Vluchten betekent niet alleen ontsnappen aan gevaar, maar ook vechten voor je dromen.
Anahita: ‘Denk je dat de samenleving begrijpt wat vluchten met iemand doet?’
Rozita: ‘Er is empathie, maar veel mensen beseffen niet hoeveel impact het heeft. Het trauma is onzichtbaar, maar aanwezig. Vluchten betekent niet alleen ontsnappen aan gevaar, maar ook vechten voor je dromen. Over dromen gesproken, kun je iets vertellen over je huidige werk?’
Anahita: ‘Ik werk als Metabolomics Research Analyst aan de universiteit. Daar doe ik onderzoek binnen mijn vakgebied. Het is mijn favoriete plek: ik werk met fijne collega’s in een professionele sfeer en kan mezelf ontwikkelen. Jij werkt bij het UAF. Hoe is dat?’
Rozita: ‘Toen ik een vacature bij het UAF zag, wist ik: dit past bij mij. Omdat ik alles zelf heb meegemaakt, kan ik anderen goed adviseren. Ik begrijp hoe lastig het is. Wat ons allen bindt, is dat we moeten vechten voor onze plek in de samenleving. Wanneer voelde jij je echt thuis in Nederland?’
Anahita: ‘Pas heel recent. Na meer dan zeven jaar heb ik een vaste woning en een baan. Dat voelt als een enorme stap in mijn integratie. Eindelijk maak ik écht deel uit van de samenleving.’
Rozita: ‘Waar ben je het meest trots op?’
Anahita: ‘Op mijn doorzettingsvermogen. Dat ik ondanks alles ben blijven volhouden. Het was niet gemakkelijk. Mijn reis is er één van veerkracht. Dat maakt me trots. Wat wens jij andere nieuwkomers toe?’
Rozita: ‘Geduld, hoop en vertrouwen. Dat ze in zichzelf blijven geloven. Jouw verhaal laat zien wat mogelijk is als je steun krijgt en niet opgeeft. Ik ben supertrots op jou.’
Anahita: ‘Rozita, ontzettend bedankt voor alles. Je gaf me richting én hoop. Je hebt me echt geholpen.’
Laat gevlucht talent bloeien
Geef gevluchte studenten, professionals en wetenschappers de kans zich te ontwikkelen. Met jouw donatie maak jij voor hen een wereld van verschil.
