Ewing was de UAF-trajectbegeleider van onderzoeker en docent Sena. Ze gaan in gesprek over vluchten, veerkracht en academische vrijheid.
Ewing: ‘Weet je nog hoe je je voelde toen je net in Nederland aankwam?’
Sena: ‘Ja, die eerste weken waren vreselijk. Alles was weggevallen: mijn werk, mijn huis, mijn land. Nadat ik tien dagen in een gevangenis in Turkije was vastgehouden, moesten we vluchten. Ik had mijn man en dochters bij me. We droegen elk niet meer dan een rugzak. En dat terwijl ik Nederland kende – ik was hier al vaker geweest voor mijn werk. Maar nu voelde alles anders. Alles was stil in mijn hoofd. Alsof ik opnieuw moest leren ademen.’
Ewing: ‘Je kende het land, en toch was het totaal nieuw.’
Sena: ‘Ja. Ironisch genoeg had ik lesgegeven over Syrische vluchtelingen. In theorie wist ik dus iets van het systeem. Maar in de praktijk? Geen idee. En het was zó pijnlijk om opeens zélf die vluchteling te zijn.’
Ewing: ‘En dan ineens… zit je in Ter Apel.’
Sena: ‘Dat was heftig. Vijftig mensen op één kamer. Huilende kinderen. Geen rust. Geen veiligheid. Maar ik probeerde positief te blijven. Mijn kinderen leefden. We waren gezond. Dat was mijn houvast.’
Ewing: ‘Wanneer kwam het moment dat je dacht: ik kan dit?’
Sena: ‘Toen we eindelijk een woning kregen. Toen mijn dochters weer rustig sliepen. En toen ik mezelf weer begon te herinneren. Via boeken, artikelen schrijven, in het contact met oud-collega’s. Met kleine stappen hervond ik mezelf.
En jij? Waarom doe jij eigenlijk dit werk?’
Ewing: ‘Omdat ik weet hoe het voelt als iemand je ziet. Laatst zei een student tegen me: ‘Ik voel me niks.’ We spraken. En hij zag weer licht. Zoals ik dat ook bij jou zag, toen we elkaar voor het eerst spraken. Dat moment, dat iemand weer toekomst ziet… daarvoor doe ik het.’
Sena: ‘Ik herken dat. Jij zag mij ook. Niet als vluchteling, maar als mens. Soms belde ik je niet eens over werk of studie, maar gewoon… omdat ik het even niet wist. Dan was jij er. Zoals een paraplu. Bescherming, warmte.’
Ewing: ‘En jij was bijna op elke UAF-bijeenkomst. Wat bracht dat je?’
Sena: ‘Dat ik me niet alleen voelde. Het voelde als thuiskomen bij mensen die begrijpen waar je doorheen gaat. Jij werd een soort gids, of eigenlijk: een spiegel. Jij liet mij zien wie ik nog steeds kon zijn. Het UAF voelde als een tweede familie.’
Ewing: ‘En nu ben jij zelf die spiegel geworden voor anderen. Wat doe je allemaal?’
Sena: ‘Ik werk als docent en onderzoeker, eerst vrijwillig, later betaald. Aan de Hogeschool Rotterdam en de Erasmus Universiteit schreef ik zes wetenschappelijke artikelen samen met collega’s. Ik geef nu les op een mbo-school. Ik heb veel hulp ontvangen van het UAF, het Scholar Rescue Fund en van collega’s die hun hart openstelden.’
Ewing: ‘Je bent een rolmodel.’
Sena: ‘Misschien wel, ja. En ik geef vrijwillig les aan verpleegkundigen. Dit doe ik samen met vrijwillige UAF-mentor Koos Duivesteijn-Ockeloen. We begeleiden studenten uit Turkije, Pakistan, Jemen. Ik wil dat zij sneller verder komen dan ik.’
Sena: ‘Wat zie jij als grootste knelpunt voor gevluchte wetenschappers?’
Ewing: ‘De kloof tussen talent en kans. Die is vaak bureaucratisch. Of het gaat over verwachtingen. Je kunt iemand niet begeleiden naar onderzoek als er geen plek of budget is. Dan begeleid je iemand richting teleurstelling.’
Sena: ‘Exact. Nederland heeft een aantal goede programma’s. Maar alles staat of valt met structureel budget. Zonder dat bereiken we niks.’
Ewing: ‘Wat is dan jouw pleidooi?’
Sena: ‘We moeten academische vrijheid serieus nemen. Niet alleen voor vluchtelingen, maar voor álle wetenschappers. Innovatie begint daar. Als je daarop bezuinigt, haal je het fundament onder de wetenschap vandaan. En dus onder de democratie.’
Sena: ‘Voel jij die bezuinigingsdruk in je werk?’
Ewing: ‘Ik blijf positief. Maar ik kom uit een land waar onderwijs twintig jaar is uitgehold. Dat zie je terug: geen innovatie, geen toekomst. Dat wil ik hier nooit zien gebeuren.
Wat is jouw droom?’
Sena: ‘Ik wil een brug zijn. Tussen vrouwen met talent en de wereld waar ze nog geen toegang toe hebben. Ze willen bijdragen, maar weten niet hoe. Ik wil hen dat ‘hoe’ geven. Dat is mijn missie.’
Ewing: ‘En je bent al begonnen.’
Sena: ‘Dankzij het UAF, dankzij jou, dankzij mensen die mij de hand reikten. En nu geef ik die door.’
Ewing: ‘Dat is precies waarom we dit werk doen.’
Laat gevlucht talent bloeien
Geef gevluchte studenten en professionals zoals Ewing en Sena de kans zich te ontwikkelen. Met jouw donatie maak jij voor hen een wereld van verschil.
Help jij gevlucht talent op weg?
![UAF-logo-staand-zonder-payoff-[RGB]](https://www.uaf.nl/wp-content/uploads/2023/02/cropped-UAF-logo-staand-zonder-payoff-RGB-223x300.png){kind=logo}
