Naast zijn studie is Ashuqullah student-assistent, maar die bijbaan levert te weinig op. Daarom stapt hij over op een duaal traject, vier dagen werken en één dag naar school. Zo kan hij zijn gezin onderhouden en tegelijk verder studeren. In het hart van de coronapandemie werkt hij in Haga Ziekenhuis op de afdeling interne geneeskunde. ‘Het was heftig.’ In hetzelfde jaar overlijdt zijn moeder, vijfduizend kilometer verderop. ‘Ik vond het zo moeilijk dat ik niks kon betekenen in haar verzorging. Des te belangrijk vind ik het om hier andere vaders en moeders te helpen.’

Als het UAF ter sprake komt, denkt hij even na. ‘Ik ben het hart en het hart moet aan het werk worden gezet. Anders kun je niet gaan leven. Het UAF is een defibrillator. Ze gaven me het schokje, het duwtje in de rug. Daarna moest ik het zelf doen.’ Momenteel specialiseert hij zich op de afdeling endoscopie. Uiteindelijk wil hij, via een masteropleiding, physician assistant worden. ‘Hard werken is het minste wat ik kan doen. Ik wil laten zien dat vluchtelingen een bijdrage kunnen leveren aan de samenleving.’