De Iraanse Mahdi Dolikhani (1982) beoefende jarenlang karate in de Karate1-Premier League, het hoogste niveau. Een toernooi in Rotterdam gaf zijn leven een wending die hij niet kon voorzien. Na vier moeilijke jaren heeft de huidige fysiotherapeut van PEC Zwolle zijn leven weer op de rit. ‘Ik droom van FC Barcelona. Natuurlijk!’
Op het parkeerterrein rondom het stadion van voetbalclub PEC Zwolle komt Mahdi – blauwe pet, clubtenue, Prada zonnebril – in een soepele tred aangelopen. Later die dag zal het eerste elftal hier gelijk spelen tegen FC Utrecht. Het levert een mager punt op in de strijd tegen degradatie. Mahdi: ‘Het zal spannend worden voor PEC. Ik volg het eerste elftal natuurlijk, maar bezoek niet iedere wedstrijd. Ik ben fysiotherapeut bij onder 15, ik heb het druk genoeg.’
Geen loze woorden, zo blijkt als Mahdi even later in het kantorencomplex van de club zijn verhaal doet. Hij is net vader geworden, werkt drie dagen per week als kwaliteitschef bij een visbedrijf, twee dagen bij PEC als fysiotherapeut, hij volgt een deeltijd hbo-opleiding en geeft ook nog karatetraining. ‘Mijn dagen zijn gevuld van zes uur ‘s ochtends tot negen uur ‘s avonds. Maar ik ben op en top tevreden, mijn leven is prachtig nu.’
Mahdi werd geboren in het noordoosten van Iran en was een groot karatetalent. Hij is voormalig Europees kampioen en wereldkampioen en zat tien jaar in de nationale selectie van Iran. Tijdens een toernooi in 2014 in Rotterdam raakte hij in de problemen. Mahdi: ‘Mijn trainer maakte op afstand ruzie met de Iraanse sportfederatie. Dat ging over geld, hij vond dat wij als sporters te weinig financiële steun kregen. Het leidde ertoe dat ik niet meer welkom was in mijn land. Ik ben nooit teruggegaan. Met driehonderd euro op zak en drie setjes sportkleding belandde ik in een kleine, rommelige kamer met onbekende mensen in het asielzoekerscentrum in Ter Apel. Ik kon wel huilen.’
Met driehonderd euro op zak en drie setjes sportkleding belandde ik in een kleine, rommelige kamer met onbekende mensen in het asielzoekerscentrum in Ter Apel. Ik kon wel huilen.
Je was begin dertig en ineens gescheiden van je familie. Hoe heb je het aangepakt?
‘Ik zei tegen mezelf: Mahdi, je kan de situatie niet veranderen, je moet verder, een leven opbouwen. Ik heb me voorbereid op mijn toekomst, door de Nederlandse taal te leren en contact te zoeken met de vrijwilligers in asielzoekerscentra. Zij konden me op weg helpen. Na een tocht langs verschillende azc’s, belandde ik uiteindelijk bij een Nederlandse familie op Urk. Vanaf dat moment werd mijn leven rustiger. In 2018 heb ik uiteindelijk een verblijfsvergunning gekregen, na eerst te zijn afgewezen door de IND.’
Wat betekende deze ingrijpende verandering voor je carrière als topsporter?
‘Ik stond regelmatig om zeven uur ‘s ochtends op om te hardlopen en fitnessen, zo probeerde ik in conditie te blijven. In zowel Emmeloord als Luttelgeest vond ik een club waar ik mijn sport een beetje kon beoefenen, maar ik speelde niet meer om de prijzen – ik trainde vooral jongeren. Van de Nederlandse Karate Federatie kreeg ik toestemming om aan toernooien in Nederland mee te doen. Ik deed mee aan drie wedstrijden en won drie keer goud. Karate is in Nederland lang niet zo groot als in Iran. Het was niet uitdagend voor me. Ik geef nog steeds karateles, wedstrijden doe ik niet meer.’
Wat was je toekomstbeeld voor je naar Rotterdam kwam?
‘Na Rotterdam zou ik aan meer internationale wedstrijden meedoen, onder meer in Tadzjikistan en andere landen in Azië. Omdat het in Iran moeilijk is om genoeg geld te verdienen met een professionele sportcarrière, zocht ik daar werk als fysiotherapeut. Ik was net afgestudeerd als fysioloog aan de Universiteit. Goed werk vinden en een fijn leven leiden, dat was mijn doel. Het is heel anders gelopen, door mijzelf of door God, dat weet ik niet. Ik heb nooit gedacht dat ik een karatekampioen zou worden, laat staan dat ik in Nederland zou belanden.’
Waar vind je de kracht om door te gaan?
‘Ik heb in mijn leven veel trainers gehad die ook halve psychologen waren. Zij leerden mij om rustig te blijven, om goed na te denken. Dat heb je nodig om je in moeilijke situaties in wedstrijden te redden. Dat wat achter je ligt doet er niet meer toe, dat kun je niet veranderen, je moet vooruit kijken. Hoe pak je alsnog de punten als je achterstaat? In de asielzoekerscentra zei ik tegen mezelf: ‘Mahdi, je zit nu in deze situatie. Het maakt niet uit of de situatie goed of slecht. De enige vraag die telt is: wat heb je nodig om verder te komen?’ Vooruitkijken dus en niet blijven hangen in negatieve dingen, anders ga je kapot. Daarom ga ik ook weer naar school.’
In de asielzoekerscentra zei ik tegen mezelf: ‘Mahdi, je zit nu in deze situatie. Het maakt niet uit of de situatie goed of slecht. De enige vraag die telt is: wat heb je nodig om verder te komen?’ Vooruitkijken dus en niet blijven hangen in negatieve dingen, anders ga je kapot. Daarom ga ik ook weer naar school.
Wat bracht je op het idee om weer een studie te doen?
‘Op Urk woonde ik tweeënhalf jaar bij Piet en Willie, die inmiddels als tweede ouders voor me zijn. Piet is vrijwilliger bij SV Urk, de plaatselijke voetbalclub. Ik liet mijn diploma uit Iran opsturen en zei wat ik kon: tapen, blessuretesten doen, herstelprogramma’s opstellen. Daarna ben ik aan de slag gegaan als fysiotherapeut, een vrijwilligersfunctie. Via SV Urk kwam ik vervolgens in contact met fysiotherapeut Henk Burger van PEC Zwolle. Hij nodigde me uit om daar te komen werken, een prachtige droom. Helaas zijn mijn Iraanse papieren in Nederland niet geldig, dus ik word niet betaald als fysiotherapeut. Als ik een Nederlands diploma behaal, verdien ik meer en heb ik betere kansen voor de rest van mijn carrière. Ik heb contact opgenomen met het UAF en volg nu een deeltijdopleiding fysiotherapie aan de Hogeschool Utrecht. Omdat ik werk kan ik de opleiding inmiddels zelf bekostigen, maar de adviezen en steun die ik krijg beschouw ik als zeer waardevol. Ik zie het UAF als mijn gids in studieland. Het is best moeilijk om de weg te vinden als alles nieuw voor je is.’
Ik zie het UAF als mijn gids in studieland. Het is best moeilijk om de weg te vinden als alles nieuw voor je is.
Wat is je ultieme droom?
‘Ik heb nog tweeënhalf jaar nodig om mijn opleiding af te ronden. Daarna wil ik fulltime aan het werk als fysiotherapeut. Eerst bij PEC, daarna bij een grotere club en uiteindelijk bij Real, Barcelona of Liverpool. Natuurlijk! Dat is de droom van iedere fysiotherapeut.’
Talent mag niet verloren gaan
Geef gevluchte studenten en professionals zoals Mahdi de kans zich te ontwikkelen. Met jouw donatie maak jij voor hen een wereld van verschil.
Help jij vluchtelingen op weg?
![UAF-logo-staand-zonder-payoff-[RGB]](https://www.uaf.nl/wp-content/uploads/2023/02/cropped-UAF-logo-staand-zonder-payoff-RGB-223x300.png){kind=logo}
