صیاد چیز زیادی از پرواز نمی داند. من دوست ندارم به گذشته نگاه کنم. من همیشه می خواهم ادامه دهم. اگر مغزم را با کامپیوتر مقایسه کنم، سرعت پردازنده بالایی دارم اما حافظه کاری کوچکی دارم. من به سختی از پروازم خاطره ای دارم.' او حوصله‌ای را که در هلند رخ می‌دهد را به یاد می‌آورد. وقتی مجبور به فرار شدم، تمام امیدم معطوف به مقصد بود. وقتی به مقصد رسیدم، دیگر نیازی به امید نداشتم.' 

صیاد در یک خانه سیار در Leusderhei نقطه پایین را تجربه کرد. در سال 1992 است و در میان پناهندگان عراقی و یوگسلاوی، بیست و چند ساله ها اجازه ندارند کاری بکنند جز استراحت کردن. "مرکز پناهندگی نوعی باغ وحش برای نوازش کردن است، با ساکنان مختلف در اتاقک. آنجا با همه جاه طلبی هایم در اتاق انتظار یک رویه بی پایان بودم.

چرخش زمانی شروع می شود که صیاد از طریق مددکاری اجتماعی یک کار نیمه وقت در یک فروشگاه دستفروشی هیلورسوم ترتیب می دهد. کار من را از فضای منفی خارج کرد. چندی بعد او با مردی در مرکز پناهندگی ملاقات می کند که او را "مسیح" می نامد. یک جوان عراقی که به من گفت در حال تحصیل در رشته پزشکی است. گفتم: "وای، این خوب است." "چطور ترتیبش دادی؟" او درباره سال مقدماتی دانشجویان زبان خارجی در دانشگاه Vrije (VASVU) به من گفت. و در مورد UAF. که می توانید برای مشاوره حتی بدون وضعیت با آنها تماس بگیرید. من فوراً Gouden Gids (یکی از پیشینیان کاغذی اینترنت؛ ویرایش) را گرفتم." 

معلوم می شود که آغاز راه صعود است. پس از مدت ها انتظار، صیاد مقام می یابد. او به کرومنی نقل مکان می کند و دروس زبان می خواند. UAF راه آموزش را نشان می دهد و صیاد را تشویق می کند. پناهندگان کمی با جاه طلبی های تحصیلی در منطقه من وجود داشت، بنابراین دوست داشتم بتوانم در مورد آن با شخص دیگری صحبت کنم. او سال مقدماتی را برای دانشجویان خارجی زبان کاملاً آرام پشت سر می گذارد. بزرگترین مانع معیشت است. ساعت‌های زیادی برای دریافت مزایا کار کردم و برای وام‌های دانشجویی کافی نبودم. بدون وام UAF* هنوز در آن سال انتقالی گیر می کردم. وام به درستی پرداخت شد، اما من همچنان از آنها سپاسگزارم.  

صیاد برای سه دوره ثبت نام کرد و در دندانپزشکی پذیرفته شد. آن روز برای من یک روز جشن بود. عشق بین من و دندانپزشکی بود؟ نه واقعا. پزشکی به نظرم بهتر بود، اما این خیلی طول می کشد، درست است؟ من این مطالعه را تا پنج سال دیگر به پایان خواهم رساند. می‌خواستم هر چه سریع‌تر سر کار بروم، مستقل شوم، آزاد باشم.» بقیه اعضای خانواده او هم اکنون به هلند رسیده اند. در حالی که صیاد در حال کار است، آنها در یک مرکز پناهندگی در سامرن هستند. در شرایطی که حتی سخت‌تر از شرایط من بود.