Khatera Sarwari (43) kwam vier jaar geleden naar Nederland met in haar rugzak een afgeronde rechtenstudie én werkervaring. Het pad dat ze voor zichzelf uitstippelde: de taal leren, studeren en daarna werken, om zo zichzelf en haar familie in Afghanistan een beter leven te geven. Haar taal kan nog beter en een eerste studiepoging mislukte, maar Khatera laat het er niet bij zitten. ‘Ik doe het stap voor stap.’

Khatera was net een maand bezig met de BBL-opleiding Management Assistant aan opleidingscentrum Aventus toen haar stagebegeleider haar adviseerde om een ander beroep te kiezen. Khatera: ‘Waarom is me nooit echt duidelijk geworden. Ik geloof dat ze op mijn stageplek iemand zochten met betere schrijf-, luister-, en spreekvaardigheden. Geef me een kans, dacht ik, maar het had geen zin. Er was al besloten dat ik moest stoppen. Een Nederlander in Afghanistan heeft toch ook tijd nodig om zich aan te passen?’

Een nieuwe studie

Khatera belandde in een depressie en ging in gesprek met een psycholoog. ‘Mijn vader is achttien jaar geleden overleden, mijn broer heeft hartproblemen en mijn zusje mag vanwege de situatie in mijn thuisland niet werken. Mijn analfabete moeder staat er alleen voor. Ik voel me verantwoordelijk voor mijn familie in Afghanistan en wil graag iets opbouwen in Nederland. Dat aan die droom zo snel een einde leek te komen was een grote teleurstelling.’

Ik wil zo snel mogelijk met een nieuwe studie beginnen

De sombere periode duurde vier maanden. Begin dit jaar rechtte ze haar rug en nam ze contact op met haar contactpersoon bij de gemeente. Khatera’s boodschap: ik wil niet wachten tot september, maar zo snel mogelijk met een nieuwe studie beginnen. De gemeente nam vervolgens contact op met het UAF. Khatera: ‘Mijn begeleider bij het UAF hoorde mijn verhaal aan en informeerde mij over de opleiding Interculturele Opvoedcoach. Dat sprak mij meteen aan. Daarna ging het snel. De gemeente zei dat ik te laat was om in februari te beginnen, maar ik zette door en uiteindelijk was het toch mogelijk.’

Werken én leren

De opleiding die ze nu volgt past bij Khatera en bij haar werkervaring. Naast haar baan op het Afghaanse Ministerie van Economische Zaken werkte ze in haar thuisland drie dagen per week als maatschappelijk werker voor een buitenlandse ngo die dakloze vrouwen ondersteunt. In de opvang in Ter Apel en in het asielzoekerscentrum in Delfzijl was ze bovendien actief als vrijwilliger. En haar afgeronde universitaire studie Rechten dan? ‘Met een Nederlands diploma zijn mijn kans op de arbeidsmarkt groter, maar om een hbo- of WO-studie te volgen moet ik mijn staatsexamen halen. Ik heb ervoor gekozen om daar niet op te wachten. Ik zie deze mbo-opleiding als een begin, ik doe het stap voor stap.’

‘Mijn eigen leven is ook belangrijk’

De tranen van de teleurstelling van afgelopen jaar zijn inmiddels opgedroogd. Khatera kijkt met goede moed naar de toekomst. Ze woont in Groningen, is daar lid van een Afghaanse vereniging, gaat naar school en loopt voor haar opleiding twee dagen per week stage bij stichting Ummah Care Network. In haar vrije tijd leert ze Nederlands via online modules. Daarnaast leest en schrijft ze graag. Ze publiceerde onder meer een kinderboek in het Nederlands: Het verhaal van een arm Afghaans kind.

‘Het is goed’, antwoordt Khatera op de vraag hoe ze zich nu voelt. ‘Mijn stagebegeleider is aardig en helpt me en mijn begeleiders bij het UAF motiveren me om door te gaan. Daar krijg ik energie van. Ik weet waar ik het voor doe: voor mijn familie in Afghanistan, maar ook voor mezelf. Een man, een gezin, dat wil iedereen uiteindelijk toch graag? Mijn eigen leven is ook belangrijk.’

Foto: Suzanne Blanchard

Vluchten, vallen, opstaan en weer doorgaan